همهٔ مترجمان و همچنین ما واژه « ابل» را در آیه ۱۷ سورهٔ غاشیه (افلا ینظرون الی الابل کیف خلقت) به معنای شتر گرفته ایم.

یکی از اساتید حوزه و دانشگاه گفت: ” به دو دلیل این واژه در اینجا باید “ابر” معنا شود:  ۱. در کتب لغت به معنای “ابر” هم آمده. ۲. تناسب این آیه با سه آیه بعدی؛ به طوری که  مجموع این آیه با سه آیه بعدی  این می شود  که خدای حکیم انسان را به نظاره و تفکر وا می دارد در آفرینش ابرهای پر باران، آسمان پرستاره، کوه های سربه فلک کشیده و زمین پهناور با همه زیبایی هایش.

بعد از مراجعه به کتب تفسیر، لغت و حدیث به او گفتم:

اولاً واژه‌ای که به معنای ابر است، “ابلّ” (با تشدید) است که از ماده “بلل” گرفته شده است نه “ابل”. اگرچه در قرائات دیگر ابل مشدد هم نقل شده، ولی قرائتی که مشهور است و در قرآن فعلی آمده، ابل بدون تشدید است که به معنای همان شتر است.

ثانیا در صورتی که این واژه را به معنای شتر بگیریم، باز هم تناسب آیات رعایت شده است؛ به این صورت که خدای حکیم عرب بادیه را به تفکر تشویق می کند در آفرینش مرکب سواری اش، زمین زیر پایش، آسمان بالای سرش و کوههای اطرافش.